Rodzina Sabaka Kazimierza i Anny Roszkiewicz

Rodzina Kazimierza i Anny Sabak

Urodziłem się w Lalinach 8 lutego 1937 roku. Dzieciństwo spędziłem przy rodzicach. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Lalinach zdawałem w 1951 r. egzamin do liceum ogólnokształcącego w Mrozach, jednak mimo zdanych egzaminów nie zostałem przyjęty z powodu posiadanych przez rodziców 15 ha ziemi, co uznawane było za kułactwo. W tym czasie chłopów dzielono na małorolnych do 8 ha, średniorolnych do 14 ha i kułaków powyżej 14 ha. O przyjęciu do szkoły decydowała komisja społeczna i wiedza nie miała tu znaczenia. Dyrektor poradził ojcu aby odczekać ze 2 miesiące bo w tym czasie część uczniów ze społecznego naboru

rezygnuje i będzie możliwość przyjęcia na zwolnione miejsca. Jednak po tym okresie na zwolnione miejsca znów kwalifikowała społeczna komisja i droga do państwowego szkolnictwa się zakończyła.
Na podstawie zaświadczenia o zdanych w Mrozach, z wynikiem dobrym, egzaminach, zostałem przyjęty do Małego Seminarium Diecezjalnego w Siedlcach tzw. " Biskupiaka ". Była to szkoła prowadzona przez Kurię Diecezjalną w Siedlcach, wg programu państwowych szkół ogólnokształcących stopnia licealnego z tym, że nie miała uprawnień szkół państwowych. W stosunku do szkół państwowych w Seminarium zamiast języka rosyjskiego uczono języka łacińskiego i niemieckiego oraz dochodziły przedmioty religijne jak religia, historia kościoła, etyka. Wykładowcami były zarówno osoby duchowne jak i świeckie. Początki nauki w tej szkole były nie do pozazdroszczenia. Ponieważ naukę rozpocząłem prawie z trzymiesięcznym opóźnieniem trzeba było uzupełnić zaległości z wszystkich przedmiotów i wyprowadzić zaszyty, a jednocześnie uczyć się na bieżąco, ponadto uwidoczniła się ogromna różnica

między poziomem nauczania w szkołach podstawowych i wymogami szkoły średniej. No i stresujące było zamknięcie wolnego człowieka w internacie o zaostrzonych rygorach. Opóźnienia trzeba było nadrabiać intensywną nauką. Na prostą wyszedłem dopiero w dziewiątej klasie. Szkołę ukończyłem w 1955 roku. Więcej o tej szkole na stronie poświęconej Małemu Seminarium w Siedlcach.
Po ukończeniu szkoły pracowałem w gospodarstwie rolnym rodziców. W listopadzie 1957 roku zostałem powołany do wojska do podoficerskiej szkoły radiotechnicznej w Przasnyszu. W grudniu tego roku szkołę wraz ze sprzętem przeniesiono do Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze jako wyodrębniony batalion. Transport wagonami towarowymi trwał trzy dni i wyglądał jak na filmach z II wojny. W Jeleniej Górze pięć dni w tygodniu poświęcone było na zajęcia teoretyczne i praktyczne z elektroniki, radiotechniki, budowy, działania i obsługi różnych typów stacji radiolokacyjnych, natomiast soboty przeznaczone były na zajęcia ogólno wojskowe. Każda ocena niedostateczna w szkole powodowała dodatkowe zajęcia praktyczne przy czyszczeniu parkietów, korytarzy i łazienek do czasu poprawienia oceny. Były to koszary poniemieckie i w salach był parkiet, który trzeba było wiórkować i pastować, a na korytarzach biała kostka, którą trzeba było czyścić mokrymi trocinami.
Po ukończeniu szkoły zostałem przeniesiony do jednostki radiolokacyjnej w Duninowie k/ Ustki, gdzie pracowałem jako operator na stacji radiolokacyjnej P-20. W placówce była jeszcze stacja P-3 i P-10. Radziecka stacja P-20 miała zasięg 400 km ale normalnie pracowaliśmy na zasięgu 200 km. Wskaźnik wysokości

wyskalowany był do 16 km ale można było obserwować obiekty na wyższych wysokościach. Stacja składała się z anteny podobnej do przedstawionej obok umieszczonej na wzniesieniu i samochodów umieszczonych w podziemnych bunkrach, w których znajdowała się aparatura i agregaty prądotwórcze uruchamiane w czasie awarii zasilania. W jednym Antena stacji radiolokacyjnej.

samochodzie znajdowały się ekrany do określania współrzędnych i wysokości, a w drugim aparatura do identyfikacji samolotu i ekran do okreslania współrzędnych, z którego oficer - nawigator naprowadzał myśliwce na przechwytywany cel. Samoloty w tym czasie osiągały pułap około 10-11 km. Problem stanowiły amerykańskie samoloty szpiegowskie U-2, których wysokość ocenialiśmy na 22 km. Leciały od Kaliningradu przez Polskę i NRD, i tylko można je było prowadzić na radarach. Często też nadlatywały w stronę Polski samoloty od strony Szwecji, co powodowało start naszych dyżurnych par myśliwców, a wtedy samoloty zawracały w stronę Szwecji. Uciążliwe były również samoloty radzieckie stacjonujące w Polsce, które urządzały sobie loty ćwiczebne we wszystkie święta, kiedy nasi świętowali i trzeba było wtedy intensywnie pracować. W październiku 1959 roku zostałem przeniesiony do rezerwy w stopniu kaprala z uprawnieniami operatora II klasy. W drodze powrotnej próbowaliśmy zatrudnić się w Gdyni do obsługi radarów na statkach, ale przyjęcia miały być dopiero za pół roku.
Od stycznia 1960 r. rozpocząłem pracę w Gminnej Spółdzielni w Iwowem jako planista, pomagając również w księgowości. W grudniu 1961 roku skończyłem miesięczny kurs księgowości w Mrągowie i od kwietnia 1962 r. zostałem głównym księgowym tej spółdzielni. W tym czasie do Gminnej Spółdzielni w Iwowem przyłączono, administrowane dotychczas przez PZGS w Mińsku Maz.

,byłe Gminne Spółdzielnie w Latowiczu i Wielgolesie. Pod względem poznawczym był to pożyteczny okres, gdyż spółdzielnia prowadziła handel detaliczny - poza maszynami rolniczymi, gastronomię, skup wszystkich płodów rolnych, piekarnię masarnię, wytwórnię wód gazowanych i rozlewnię piwa oraz transport i trzeba było poznać zasady księgowania handlu, produkcji, gastronomii, komisu, skupu oraz zasady rozliczenia technologicznego zakładów produkcyjnych.

W 1962 r. rozpocząłem naukę w trzeciej klasie Technikum Ekonomicznego w Mińsku Maz., zaliczając u poszczególnych wykładowców pierwsza i drygą klasę technikum. W 1965 roku ukończyłem to technikum, uzyskując formalnie średnie wykształcenie. Od września 1965 r. przeszedłem do pracy w Wydziale Lustracji CRS w Warszawie. W okresie od września do grudnia 1965 r. ukończyłem trzymiesięczny kurs dla lustratorów I stopnia, zostałem zwolniony z praktyk i kursu II stopnia i 31. 01. 1966 r. otrzymałem uprawnienia lustracyjne. Praca w Wydziale Lustracji polegała na corocznym badaniu, w pierwszym półroczu, bilansów spółdzielni i powiatowych związków, dokonywaniu analizy ich działalności oraz przedstawianiu oceny działalności na Walnym Zgromadzeniu Przedstawicieli (w GS) lub Delegatów (PZGS). W drugim półroczu przeprowadzano lustracje problemowe, na ogół koordynowane przez Centralny Związek lub Najwyższą Izbę Kontroli. Ponadto wydział miał obowiązek dokonywania kontroli specjalnych na zlecenie organów ścigania w przypadku podejrzenia popełnienia nadużyć w podległych jednostkach.
Na lustracji w Sobolewie poznałem przyszłą żonę. Ślub cywilny wzięliśmy 21 lipca 1971 roku w Sobolewie, a ślub kościelny 8 sierpnia 1971 roku w katedrze Lubelskiej.

W Lublinie bowiem mieszkała teściowa oraz brat i siostra żony.
Od września 1969 roku przeszedłem do pracy w Biurze Lustracji CRS przy ul. Kopernika 30 w Warszawie na stanowisko st. inspektora. Praca polegała na

badaniu bilansów i kontroli wojewódzkich związków i zakładów centrali oraz przygotowywanie ocen na walne zgromadzenia wojewódzkich związków. Ponadto Biuro Lustracji przeprowadzało inspekcje wojewódzkich wydziałów lustracji.
W 1972 roku w Garwolinie urodziła się nasza córka Urszula, w 1973 r. przenieśliśmy się do Pruszkowa, gdzie w 1976 roku urodził się syn Tomasz.
Od czerwca 1975 roku objąłem stanowisko głównego księgowego w

Zakładzie Wydawnictw CRS, późniejszym Wydawnictwie Spółdzielczym mieszczącym się w Warszawie przy ul. Jasnej 1 (pod orłami). Zakład Wydawnictw obejmował wydawnictwo w Warszawie oraz drukarnię i zakład sprzedaży wydawnictw w Inowrocławiu o łącznym zatrudnieniu ok. 650 pracowników. Wydawnictwo obsługiwało wszystkie centralne związki spółdzielcze w zakresie wydawnictw książkowych, czasopism i biuletynów oraz częściowo akcydensów i opakowań. Obsługa obejmowała cały cykl wydawniczy łącznie ze sprzedażą i kolportażem.
W 1980 roku ukończyłem 4-letnie studia wyższe zawodowe (7 semestrów) w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, a w 1982 roku 2-letnie studia magisterskie (3 semestry) - obecnie Szkoła Główna Handlowa.
Do SGPIS zostałem przyjęty na ekonomikę przemysłu kierunek budownictwo, ale po pierwszym roku kierunek ten zlikwidowano, gdyż większość przeliczyła się z siłami i nie przeszła na następny rok. Ponieważ na pierwszym roku na innych kierunkach przedmioty, poza ekonomiką, powtarzały się, niedobitki z budownictwa przeszły na inne kierunki. Ja zostałem przeniesiony na handel, po zaliczeniu dodatkowo ekonomiki handlu i tam kontynuowałem naukę. Największe trudności na pierwszym roku stwarzała matematyka, choć dla nie obeznanych z tematem kłopotliwe było również prawo czy rachunkowość. W następnych latach takim przedmiotem była ekonometria.
Od listopada 1982 roku przeszedłem do pracy w Centrum Badawczo-Konstrukcyjnym Obrabiarek w Pruszkowie, na zasadzie porozumienia stron i zakładów pracy, na stanowisko głównego księgowego.

Centrum zajmowało się pracami naukowo - badawczymi, rozwojowymi,

wdrożeniowymi oraz uruchomieniem produkcji w zakresie obrabiarek. Organizacyjnie podzielone było na zakład konstrukcji obrabiarek, zakład sterowań numerycznych i komputerowych, zakład badań i zakład budowy prototypów. Podstawową działalność wspierały: ośrodek normalizacji, informacji naukowo-technicznej i ochrony patentowej, pracownie komputerowe i działy usługowe jak transportu czy poligraficzny oraz komórki ogólno produkcyjne i administracyjno - gospodarcze. Centrum w tym czasie zatrudniało około 750 pracowników i finansowane było z budżetu oraz przez fabryki obrabiarek, ponadto wykonywało zamówienia indywidualne dla zakładów przemysłowych jak np. dla zakładów Ursus , czy FSC w Lublinie. W 1988 roku przejąłem również obowiązki zastępcy dyrektora d/s ekonomicznych CBKO.
Od stycznia 1989 roku przeszedłem do pracy w powstającej spółce z o.o. Polbetex na stanowisko gł. księgowego, zostając również jej udziałowcem. Było to podyktowane głównie zmianą polityki gospodarczej państwa, zmierzającą do likwidacji gospodarki państwowej, z której trzeba było się ewakuować. Po sześciu latach pracy w Polbetexe przeszedłem na emeryturę. Po przejściu na emeryturę przez pewien czas prowadziłem jeszcze własną spółkę transportową świadczącą głównie usługi na rzecz spółki, której współwłaścicielem była żona. Pomagałem również znajomym w zakładaniu i organizowaniu własnych firm w różnych branżach ( handel, produkcja, transport). Ostatecznie zatrudnienie w niepełnym czasie pracy zakończyłem w 2009 roku. Po przejściu na emeryturę zacząłem również zbierać materiały o rodzinnej wsi Laliny i założyłem tę witrynę o dawnych Lalinach. Jak przystało na emeryta pracuję również i wypoczywam na działce, którą nabyłem w celach rekreacyjnych i rehabilitacyjnych po pierwszym zawale w 1997 roku.

Powrót do strony ogólnej rodzin